Śmiertelna Opowieść

Odwracam się powoli w stronę swojego... przeciwnika? Oby nie. Walka byłaby z nim mordercza. Samo zamienienie tego miejsca w lodową jaskinię mogłoby wykroczyć poza moje możliwości, szczególnie, jeżeli chodzi o zasoby magicznej energii. Ile mocy może mieć to stworzenie? Przynajmniej jak dojdzie do walki, nie będę musiał się obawiać o podpalenia. Tutaj jest to kompletnie niewykonalne.
Ściskam kamień w swojej dłoni jeszcze bardziej. Nerwy nerwy nerwy...

- Ładnie się tu urządziłeś. Lubię ciasne i chłodne pomieszczenia. Chociaż trochę mało tu światła.
Próbuję wyczuć magię ogarniającą tę postać. Może uda mi się wyczuć jakieś jej słabe punkty? Ostrożność przede wszystkim...
- Mam dla ciebie pewną propozycję. Zainteresowany? Na pewno chcesz się stąd wydostać, mimo wszystko.

Skupiam się na wyczuciu źródła tej energii w pomieszczeniu. Cholera, nie znając źródła, nie będę w stanie się bronić przed atakami! Nawet amulet może długo nie wytrzymać...
- Wydostać, dobrze słyszysz! Jestem pewien, że nie chcesz tutaj przebywać... jesteś tutaj wbrew swojej woli! A ja mogę ci pomóc wrócić tam, skąd pochodzisz!

Blef. Jedyne, co mi pozostało. Przecież nie mam pojęcia, skąd pochodzi ta bestia... co dopiero odesłać ją do odpowiedniego wymiaru.
- W każdej chwili może się tutaj zjawić Inkwizycja. Pomóżmy sobie nawzajem.
Cholera cholera cholera.

Nie zadzieraj z magiem, tani, demoniczny pomiocie! Skupiam się, póki bestia jeszcze nie zaatakowała. Energię gromadzę w kamieniu, który trzymam w ręku, część jej starając się pobrać z berła.
- Dominium spiritum: Sagitta Noti! [Dominium Strzała Notusa]
Kamień na ten atak stał się pociskiem, który otaczał gorący, parny wiatr. Wycelowałem go w żywiołaka i wystrzeliłem.

Notus. Bożek wiatru południowego, jego personifikacja. Pamiętam, jak próbowałem się nauczyć magii wiatru w Akademii Magicznej. Wszyscy mi mówili coś o ciśnieniu... różnicach temperatur... nie mogłem się nauczyć tej magii konwencjonalnymi sposobami. Aż natknąłem się na tekst o Hatiańskich bożkach wiatru. Dzięki temu tekstowi nie tylko nauczyłem się kontrolować wiatr, ale także dokładnie panować nad jego cechami, dużo skuteczniej niż inni uczniowie... ha! I teraz wykorzystam tę wiedzę, przeciwko tej bestii.

- Nie stać Cię na to, żeby ze mną walczyć! Kiedy przyjdzie tu Inkwizycja, nie będziesz walczył z tak słabym magiem, jak ja!

- Pytanie nie brzmi: skąd masz wiedzieć, tylko czy jesteś w stanie nam zaufać i czy stać Cię na to, żeby nam nie zaufać. Zależy nam na współpracy z Tobą. Nie wiem, o co chodzi dokładnie... ale na pewno będziemy w stanie Ci pomóc.

Idzie dobrze, byle tak do końca...
- To jest w naszym wspólnym interesie. Oboje ryzykujemy. Nie wolno nam współpracować z demonami. Gdyby nasi przełożeni się dowiedzieli, albo, co gorsza, Inkwizycja... Możesz albo tutaj czekać na swoją śmierć, albo gnić jak w więzieniu. Poza tym, zupełnie szczerze: gdybym chciał Twojej śmierci, to bym posłał po Inkwizytorów.

Chyba wystarczy... nie mogę przesadzić...
- O północy na Smętnych Wzgórzach. Powinieneś być w stanie tam się dostać, pod osłoną nocy. Tam się spotkamy.

Idealnie, obeszło się bez zbędnej walki...
- Cieszę się, że udało nam się dogadać... to prawda, co o was mówią. Ciekawe z was stworzenia.
Swoje kroki kieruję ku wyjściu z piwnicy. Trzeba złożyć raport Kreuzowi i ustalić, plan działania na dzisiejszą noc. W końcu, mamy dwa, bardzo istotne zadania do wykonania. Świat sam się nie zbawi, co, Eliaszu? Hm. Teraz jednak bardziej zżera mnie ciekawość - co Kreuz chce zrobić z naszym nowym, lodowym przyjacielem? Durgemn. Durgemn...

- Wybaczysz, że narobię trochę hałasu? Trzeba utrzymać chociaż pozory. Lepiej, żeby sądzili, że nie żyjesz. Małe trzęsienie.... nie zaszkodzi.
Lekki wstrząs nie powinien być bardzo wymagający... tym bardziej, że energia wisi tu w powietrzu. Skupiam się na swoim artefakcie, a kiedy zbiorę wystarczająco energii...
- Dormi, terra!
Zaklęcie ma wywołać lekkie, punktowe trzęsienie ziemi. Nie powinno mi zagrozić, mimo że jestem w piwnicy. Fakt, że jest skuta lodem tylko działa na moją korzyść.

Kiedy już wykonam swoje zadanie, wychodzę z piwnicy... warto przepytać naszego "Wielkiego Destruktora".

Wychodząc z domostwa kupca, strzepuję z siebie resztki stropu, kawałki lodu i śnieg. No, to powinno załatwić sprawę. A teraz posłuchajmy, co nasz "Destruktor" wynalazł...
Szukam go na ulicy.
- Problem rozwiązany. Zniszczenia są, myślę, niewielką ceną... prawda? - podrzucam w dłoni drugi z kamieni, które mam. No, sprzeciw mi się, gnojku... - Więc. Nad czym prowadziłeś badania? Zbiór podejrzanych przedmiotów na dole jest całkiem pokaźny. Chyba nie sądzisz, że uciekniesz ot tak... Inkwizycja, jak bardzo bym ich nienawidził, może się tobą zająć.

Do przywołania żywiołaka z pewnością potrzeba ogromnej ilości energii... skąd ją wziął? Musiało byś inne źródło niż ta gruba, przemądrzała i nudna bambaryła.

Zaciągam go za fraki do środka budynku. Tego było naprawdę zbyt wiele... czy wszystko, co mnie spotyka, musi być związane z inkwizycją i ich skurwysyńskimi poczynaniami?
- Chcę jedynie informacji. I, ewentualnie, wyników twoich badań - nic więcej! Co cię łączy z inkwizycją, kto dostarczył ci energii, potrzebnej do przywołania żywiołaka, i, na litość boską, nad czym prowadziłeś badania?!

Boi się Inkwizycji... czyżby istniała jeszcze jakaś niebezpieczna organizacja? Mało tego - przeciwna Świątyni? Jeżeli tak, sprawa może się pokomplikować, i to znacząco. Wojna trzech, wpływowych grup?

Dotarłem. Choć czuję ulgę, iż znalazłem się tu bez większych problemów, zdenerwowanie mnie nie opuszcza. Daję starcowi jeszcze dwie monety i z przerażeniem stwierdzam, że jest on teraz bogatszy ode mnie. Ale mimo wszystko, dzięki niemu tu dotarłem, należy mu się.
„Zanieś list...”
Na Wszechmocnego, no tak, list. Jak mogłem zapomnieć, że mam list od mojego opiekuna dla mistrza gildii... Po prawdzie, to wcale nie zmienia mojej sytuacji... nie wiem, co jest w tym liście i chyba lepiej, żeby ktoś, do kogo nie jest adresowany, go nie otwierał. Mój opiekun za bardzo lubił magiczne pułapki...

Spokojnie, tylko spokojnie, w sumie, nie ma mu się co dziwić, mój wygląd pozostawia wiele do życzenia. Oj, teraz czuję, że nie tylko wygląd... Chyba trzeba się było najpierw gdzieś wykąpać, no nic, teraz i tak już za późno.

- Nazywam się Ignigenus i nie jestem żebrakiem – nie jest źle... przynajmniej się nie jąkam – mój, dość przykry wygląd, jest spowodowany długą i męczącą podróżą. Przybyłem tu, ponieważ słyszałem, iż Gildia zrzesza ludzi o talencie magicznym, innym powodem, jest również to, iż ostatnią  prośbą mojego opiekuna, który również uczył mnie magii, było przekazanie listu, który napisał do obecnego mistrza gildii.- Wstrzymując oddech, czekałem na odpowiedz... Wszechwiedzący pomóż...

Ostatnio edytowany przez Ignigenus (2012-08-19 15:41:03)

Ignigenus:

- Do... mistrza? Samego potężnego Perialdesa? - odpowiedział mag pytaniem i z niewiadomego powodu skrzywił się. Wyglądało na to, że nie chce z tobą dłużej rozmawiać...

Tymczasem do Gildii wszedł bardzo niski młodzian, który zmierzył Cię spojrzeniem oczu o różnych kolorach... Czy to zwykła polichromia, czy może on też jest jakiś... inny?

Eliasz:

Destruktor kiwał skwapliwie głową, spijając słowa z Twoich ust, jakby miały go ocalić. Zaś gdy ściągnąłeś płaszcz i obróciłeś się, by odejść do Gildii, zawołał:

- Dzięki ci, panie! Niech was Wszechwiedzący ma w swej opiece!

Oj, ma, i to jeszcze jak!

Dłuższą chwilę mozoliłeś się tłumnymi ulicami, aż wreszcie - gdy Słońce powoli chyliło się ku zachodowi - dotarłeś do budynku swej nowej organizacji. Gdy wszedłeś, ujrzałeś dwie postacie: nieznanego Ci maga, który rozmawiał z jakimś zakapturzonym obdartusem.

- ...nie jestem żebrakiem. Mój dość przykry wygląd jest spowodowany długą i męczącą podróżą. Przybyłem tu, ponieważ słyszałem, iż Gildia zrzesza ludzi o talencie magicznym, innym powodem, jest również to, iż ostatnią  prośbą mojego opiekuna, który również uczył mnie magii, było przekazanie listu, który napisał do obecnego mistrza Gildii – powiedział ten drugi jednym tchem.

- Do... mistrza? Samego potężnego Perialdesa? - odparł mag, krzywiąc się z mieszaniną irytacji i zaskoczenia.

Wyglądało na to, że ten obdartus był nowym, co chciał dołączyć do Gildii i skontaktować się z mistrzem. Ty zaś miałeś trochę wolnego czasu i kontakt z tym ostatnim... może by mu pomóc?

Oczy, on też ma „inne” oczy. Ale nie to jest teraz ważne, ważne jest to, że chce mi pomóc, a ja jestem mu za to cholernie wdzięczny. Skoro ot tak może spotkać się z mistrzem gildii, nie może być byle kim. Jeśli nie moje członkostwo, to chociaż sprawa listu zostanie załatwiona. Ukłoniłem się lekko magowi, który tak miło mnie przywitał – oby Ci skisła polewka – i odezwałem się do nowo poznanego:
- Dziękuje za pomoc, nazywam się Ignigenus, ale proszę mów mi Igni. Jeśli chodzi zaś o mistrza Perialdesa, to chodź rozmowa z nim była by dla mnie zaszczytem, zależy mi abym mógł chociaż przekazać mu list. Była to ostatnia wola mojego opiekuna i nie mogę sobie pozwolić aby jej nie wypełnić.

Ostatnio edytowany przez Ignigenus (2012-08-19 18:21:18)

- Jestem Eliasz, miło mi cię... -
Oczy. Czerwone oczy. Gdzieś już takie widziałem, przysiągłbym, że...
- ... poznać. Erm. Zaraz znajdę kogoś, kto nam pomoże się skontaktować z Perialdesem. Zapomniałem, że jego domostwo jest problematyczne... szczególnie, jeżeli chodzi o odwiedziny. Chodź ze mną.

Czemu ta istota ma demoniczne oczy? I przybywa tu akurat teraz. To nie może być przypadek. List do mistrza, dobre sobie. Może być szpiegiem inkwizycji... niech go szlag. Czyżby kolejny doppelganger? Już ja ci się dobiorę do dupska. Tylko spróbuj swoich sztuczek...

Idę prosto do jadalni, w nadziei, że spotkam tam Kreuza. Jeżeli nie, to pytam się Helgi, która tam z pewnością jest, gdzie mogę go znaleźć.

Ignigenus:

Różnooki poszedł na lewo, a Ty za nim. Zaraz znaleźliście się w wysoko sklepionym pomieszczeniu o jednym oknie. Stały tam trzy długie stoły, a przy nich drewniane ławy. Najwyraźniej była to jadalnia.

Ów Eliasz zagaił coś do krasnoludzicy, szorującej w pocie czoła blat jednego ze stołów, a ta odpowiedziała burkliwie:

- Twój mistrz być w swej pracowni. Ty poszukać go na piętrze. To trzecie drzwi po prawej. Zobaczyć, jak wejść po schodach. A to kto być? Nowy? - tu wskazała podbródkiem na Ciebie.

Eliasz:

W jadalni Kreuza nie było. Gdy spytałeś się Helgi, krzątającej się nieopodal, ta odpowiedziała:

- Twój mistrz być w swej pracowni. Ty poszukać go na piętrze. To trzecie drzwi po prawej. Zobaczyć, jak wejść po schodach. A to kto być? Nowy?

Wskazała zarośniętym (jak na krasnoludzką kobietę przystało!) podbródkiem na Igniego.

Jadalnia... Poczułem lekkie burczenie w brzuchu, jeszcze tylko tego brakowało, trzeba było zjeść więcej jabłek. Dosyć ciekawy widok, taka krasnoludzica, szczególnie ta broda. Różnooki rozpoczął z nią rozmowę, której przysłuchiwałem się dość ciekawie, do momentu, gdy zapytała mnie czy jestem nowym członkiem Gildii. Odpowiedzi udzielił Eliasz i muszę przyznać, że trochę mnie pocieszyła. Choć niczego nie mogę być pewien, ucieszyło mnie, iż są szanse na członkostwo. Co prawda, komentarz o tym, iż jestem niegroźny trochę mnie uraził... Aż taki bezbronny to ja nie jestem.

Słysząc, że idziemy dalej, zdążyłem jedynie lekko pochylić się Heldze i pośpieszyć za Eliaszem.

Ostatnio edytowany przez Ignigenus (2012-08-20 17:07:51)

Pukam do drzwi, w nadziei, iż Anwaldt postanowi nas zaprosić do środka.