Studnię klasztoru wykopano poza jego murami, gdyż w przeciwnym razie trzeba by ją kuć w litej skale (klasztor stoi na wzgórzu). Jest ona kamienna i zadaszona, zaś jej oko przysłonięte drewnianą powieką. Z kołowrota zwisa przeżarty rdzą łańcuch, a na jego końcu - wiadro, którym pobiera się wodę. Słychać stąd szum jeziora, znajdującego się nieopodal; wieje odeń rześki i chłodny wietrzyk, przypominający cug, jaki dobywa się z głębi cembrowiny, wilgotny i oblepiający twarz jak pajęczyna.